26 Mart 2013 Salı

Auschwitz-Birkenau !




24 Mart 2013

Sabah içimde garip bir telaşla uyanıyorum..Bugün yüzleşeceğim gerçeğe henüz hazır değilim sanırım..Hızlı bir kahvaltı, hızlı bir toparlanma sonrasında kendimi tur otobüsüne atıyorum..Evet, Auschwitz'i bilinçsizce gezmemek için, profesyonel turla gezmeye karar veriyorum..Tur rehberimiz anlatmaya başlıyor..

AUSCHWITZ

“İkinci Dünya Savaşı öncesinde, Rusya en çok Yahudi nüfusu bulunduran ülkeydi. Bunu ise yaklaşık 3 milyon Yahudi’ye yuva olan Polonya takip ediyordu.  Polonya Almanya’nın sınır komşusu olduğundan, Almanlar ilk olarak 1 Eylül 1939'da Polonya’yı işgal etti. Amaçları Polonya’daki tüm Yahudileri katledip, oradan Rusya’ya geçmekti. Bunun yanı sıra, bir diğer planları ise Slav ırkını köleleştirmekti. Savaşın ilk iki yılı Polonya halkı için en zorlu dönemdi. Bu dönemde tüm Polonyalı aydınlar ve bilim adamları, Nazi’lere hizmet etmeleri amacıyla Almanya’ya götürüldü. Polonya’daki eğitim sistemi Naziler tarafından donduruldu, okullar kapatıldı. Polonya medyasının tüm faaliyetleri durduruldu.Şehirlerin isimleri değiştirildi. Polonya ordusu dağıtıldı, orduda görevli subayların çoğu hapishanelere yerleştirildi. Nazi ordusunda görev yapan 20,000 asker Polonya’ya yerleşti ve savaş coğrafi konumunun elverişliliği sebebiyle Krakow’dan yönetilmeye başlandı.

Auschwitz Toplama Kampı, Krakow'a 70 kilometre uzaklıkta olan  Oswiceim kasabasında 1940’da kuruldu. Auschwitz Polonya’nın işgaline kadar Polonya ordusu tarafından garnizon olarak kullanılıyordu. İşgal ile birlikte Nazi’ler hazırda kurulmuş bu garnizonların Yahudi’leri toplama alanı olarak kullanabileceği kanaatına vardı. Bu kararla birlikte Oswiceim kasabası Auschwitz diye adlandırıldı. Kasabanın Nazi'ler açısından bir diğer avantajı ise; kampın olduğu bölgenin, Yahudi popülasyonunun yoğun olduğu Doğu Avrupa’nın merkezi sayılabilecek olmasıydı. Aynı zamanda, kampın doğuda kalması, Batı Avrupa’dan kampta olan biteni saklamayı kolaylaştırdı …"

Rehberin anlattıklarını genel olarak biliyor olmama rağmen mideme bir yumruk oturuyor en ağırından, gözüm kararıyor..Ve anlıyorum ki beni bekleyen bu kampa hazır değilim..
1 saatlik yolculuğun ardından nihayet Auschwitz’deyiz..Dümdüz bir arazide, kocaman bir tesis..

AUSCHWITZ TOPLAMA KAMPI

Auschwitz ilk olarak 1940 yılında Slav ırkını köleleştirmek amacıyla kullanılmaya başlanmış. 1940 yılında, binlerce Polonyalı, özellikle de Polonya’nın eğitimli kesimi kampa getirilmiş ve ölümcül şartlar altında çalıştırılmaya başlanmış. Naziler, kampa gelen tutuklulara öncelikle çizgili pijamalar giydirip hepsinin saçlarını kazıyorlarmış. Daha sonra sıra, resim çekmeye ve tutanakların tutulmasına geliyormuş. Nazi hükumeti, toplama kampına getirdiği Slavları kayıt altında tutarken, hiçbir Yahudi’nin kampa gelişini belgelememiş.Bunun sebebi ise, Yahudi Katliamı’nın gün yüzüne çıkmaması ve yasal olarak geride bir delil bırakmamakmış.
Ve işte bir tutuklunun kayıt formu:
Gözümün önüne geliyor binlerce insan, hayal etmeye çalışıyorum, anlamaya çalışıyorum..Binlerce insan sıraya girmiş, ellerinde çizgili pijamalar..Ellerine tutuşturulan bu formu dolduruyorlar..Sonra sıra geliyor fotoğraf çekimine..1940’larda fotoğraf çektirmek çok popüler olmasa da,hepsinin en az birer fotoğrafı vardır mutlaka..Çoğu özel günlere ait..Kimi aile toplantılarına, kimi düğünlerine ait..Resimlerinde sevdikleri vardır..Gülümsüyorlardır..Mutlulardır..
Peki ya bu fotoğraflarda ne var?
Hüzün mü? Ölüm korkusu mu? İşkence mi? Kölelik mi? Ayrılıkmı?
Cevabını ben bulamıyorum..
Kampın ilk yıllarında tutuklu olarak kampa getirilenherkesin fotoğrafını çeken  Naziler birsüre sonra fotoğraf çekimini durdurmuşlar..Bunun sebebi ise kampta çalışmayazorlanan insanların yüzde yetmişinin 6 ay ile 1 yıl içinde, hastalıktan, besinsizlikten,işkenceden, ölümcül koşullarda çalışmaktan hayatını kaybetmesiymiş...
Nazi kampları yaşama koşulları bakımından I. II. Ve III.Derece olmak üzere üçe ayrılmaktaymış..Ve Auschwitz kampı, I. Derece birkampmış, bu da demek oluyor ki Auschwitz kampındaki yaşam koşulları, kamplararasındaki “en iyi”..
Ve işte bu Yaşam Kalitesi açısından en iyi kamptan birkaç görüntü:
Kampta yaşayan tutuklular, yazın sabah 4.30'da kışın ise saat5.30'da çalışmaya başlıyormuş. Kamptan kaçmaya çalışmak ise adeta ölümeatlamakmış..Auschwitz’den kaçma girişiminde bulunan ve yakalananlardan kimi Nazi askerleri tarafından vurularak, kimi ise diğer tutuklulukların gözleri önünde asılarak öldürülmüş. 


ÖLÜM KAMPI AUSCHWITZ

Kampa ilk olarak Polonya veMacaristan’daki Yahudiler getirilmiş..Ghettolar, Yahudi nüfusunu dahaönceden belirlediklerinden, Yahudileri toplamaları zor olmamış..Yahudilerintoplanması sırasında onlara yapılan açıklama:
“Doğu Avrupa’da yeni bir hayata başlayacaksınız. Yanınıza kişi başı 25 kilo alabilirsiniz. İhtiyacınız olan değerli eşyalarınızı alın…”

Yahudiler hayatlarını, arkadaşlarını belki de aşklarını geride bırakmanın acısıyla, söylendiği gibi "en değerli eşyalarını" bence en çok da anılarını, yanlarına alarak trenlere bindirilmiş..Onları bekleyen katliamdan haberleri olmadan, eski hayatlarını geride bırakıp, yeni bir hayata başlamanın umuduyla, geleceğe umutla bakmayı isteyerek..
Bu minik çocuğa takılıyor aklım..Minicik daha..Kim bilir etrafında olup bitenlerle ilgili neler hissediyor..İçinde, büyüdüğü mahalleyi bırakmanın üzüntüsü belki de..Kim bilir çocuk aklıyla geri döneceklerini düşünüyor belki..Sanki tüm bunlar bir oyun, sanki düşmanlar peşlerinde..Saklambaç oynuyorlar belki de..Annesi bu yüzden tutmuş elinden “Hadi oğlum gitmeliyiz..” diyor..Belki hırsız-polis oynuyorlar..Belki bu yüzden annesinin “Ayıcığını da yanına al oğlum” demesi..
Kim bilebilir ki peşlerinde hırsızlar var belki, hayatlarını çalan hırsızlar..

Auschwitz’e trenle getirilen her grubu karşılayan  bir Nazi grubu bulunmaktaymış..
Şimdi de sıra doktorculuk oynamakta belki..Belki ondan bekliyor bu doktor amca yolun ortasında..
Evet onları karşılayan bir grup Nazi ve Nazi Doktoru..
Doktor “Seçim” i başlatıyor..İnsanlar mı, onlar kimin neye göre ne için seçildiğini bilmiyor..Tek bildikleri doktorun SAĞ veya SOL işaret parmağını gösterdiği..Oysa ki bilselerdi kaderlerinin  bir insanın sağ ile sol parmağı arasında olduğunu..
Doktor tek tek inceliyor önüne gelen insanları..Yaşlarını öğreniyor,vücut yapılarını, genel sağlık durumlarını gözden geçiriyor..Bunun sonucunda eğer kampta çalışacak güçteyse SOL eğer “işe yaramaz” gruba dahilse SAĞ işaret parmağını gösteriyor..
Seçim sonucunda Yahudiler iki değil üç gruba ayrılıyor
SOL
Çalışacak güçte olmayanlar, yaşlılar, kadınlar, 12 yaşın altındaki çocuklar, bebekler, hamileler, engelliler..
SAĞ
Gücü kuvveti yerinde olanlar, gençler..
DENEKLER
Özellikle sağlıklı kadınlar ve ikiz çocuklar
İşte bu noktada ayrılıyor yolları bu üç grubun..Babalarına el sallayan çocuklar, eşleriyle son kez göz göze gelen kadınlar, çocuklarına veda ettiklerini bile bilmeden "sessiz veda"lar eden anneler, yaşlı babalarını son kez gördüklerini bilmeden, belki son bir teşekkür edemeden ayrılan baba-oğullar, babaları tarafından son bir kez kokusu içine çekilemeyen bebekler..
Naziler önde, arkalarında bu üç grup, kampa doğru yol alıyorlar..
Denek olarak kullanılacak kadınlar ve ikiz çocuklar, Profesör Doktor Carl Clauberg tarafından tıbbi deneylerde kullanılıyor..Bu deneklerden bir kısmı, kendilerine verilen ilaçlardan, kendileri üzerinde denenen tedavilerden dolayı ölüyor, bir kısmı sakat kalarak hayatlarına devam ediyor,bir kısmı ise kasıtlı olarak öldürülüyor ki cesetlerine otopsi yapılabilsin..


Tutuklu olarak kampta çalıştırılacak insanlara kampa girdikten sonra bir meydanda soyunmaları söyleniyor..Önce sıraya giriyor insanlar, hepsinin saçları kesiliyor..Daha sonra utana sıkıla,soyunuyorlar..Ayakkabılar çıkıyor..
Bu arada SS uyarıyor:
“Ayakkabılar birbirlerine bağlanacak.”
Pijamalar dağıtılıyor, kurallar anlatılıyor ve tutuklular binalarına geçiyor. Bir odada kimi zaman 150-200 kişi..Bir binada kimi zaman 1000 kimi zaman 1500 kişi..
Ve diğer grup; yaşlılar, çocuklar, kadınlar..Kısacası işe yaramazlar..
Grup arasında paniğe yol açmamak nedeniyle SS açıklama yapıyor:
“Herkes önce tıraş olacak, sonra soyunacak ve duş alacak.Ayakkabılarınız birbirlerine bağlanıp özel eşyalarınızla birlikte gösterilen yere bırakılacak.”
İnsanlar söyleneni yapıyor ve duş alacaklarını düşündükleri Gaz Odalarına yönlendiriliyorlar.Gaz odaları yaklaşık 200 metre karelik, tek bir bacası olan odalar..Odaya konulan kişi sayısı ortalama 1500-2000..
Gaz odaları..
İnsanlar odaya toplandıktan sonra odaya Zyklon B gazı veriliyor ve odanın kalabalıklığına da bağlı olarak en az 1 en fazla 15 dakika sonra odadaki herkes zehri soluyarak ölüyor.. 
Zyklon B gazı aslında savaşın başında Almanlar tarafından bulunup, dezenfekte amacıyla özellikle farelere karşı kullanılan bir gaz.Katı halde bulunan madde, havayla temas ettiği anda "zehir" gaz olarak dışarı yayılmakta.
Yahudi popülasyonunun çokluğundan dolayı “toplu katliam”ı nasıl daha kolay ve çabuk yaparız diye düşünen Naziler, fareleri öldürmekte kullandıkları bu gazı insanları öldürmede de kullanabileceklerini akıl ediyorlar ve işlerine de yarıyor..
II. Dünya Savaşı sonrası kamp etrafında bulunan, gazın saklandığı tenekeler..
Almanları bilirsiniz, oldukça düzenli, tasarruflu, sistemli çalışırlar..
Kafaları da öyle çalışıyor.. İşte Nazilerin bu katliamı yaparken amaçladıkları ekonomik kazanç: Avrupa’nın her yerinden kampa getirilen Yahudilerin çoğu ticaretle uğraştığından dolayı, Avrupa nüfusunun en varlıklı kısmını temsil ediyorlar aynı zamanda..Hem bu sebeple hem de dünyanın tepkisini çekmemek adına insanlara “Doğu Avrupa’ya taşınıyorsunuz, yanınıza ihtiyacınız olan her şeyi alın” deniyor..Bunun üzerine Yahudiler günlük hayatlarında ihtiyaç duyacaklarını düşündükleri araç gereçleri, altınlarını, paralarını yanlarına alıp kampa geliyorlar..
Ve Naziler Yahudilerden kalan her parçanın kıymetini bilip, hiç bir şeyi ziyan etmiyor..”Ayakkabılarınızı birbirine bağlayın” demeleri bu yüzden..Çünkü binlerce çift ayakkabının diğer çiftini bulmanın mümkün olmayacağını farkındalar..




Bir an için gözüme bu beyaz ayakkabı çarpıyor..Nedense içimden “Bu bir gelin ayakkabısı olmalı” diye geçiriyorum..Ayakkabının sahibini gözümde canlandırmaya çalışıyorum, midem bulanıyor, gözüm kararıyor..



Ve işte Yahudilerden Nazilere kalan birkaç parça eşya:


Engellilerden kalan değnekler, protezler..
Çocukların, bebeklerin belki de en sevdikleri oyuncakları..Annelerinin "özel günler"e sakladıkları
bayramlık kıyafetleri..




Ve içlerine bir tutam hüzün, bir parça anı ve en çok da UMUT konan bavullar.. 

Evet, geri dönelim gaz odalarına..Gaz odalarındaki katliambittiğinde, Nazilerin ölü vücutlara olan işkencesi bitmiyor..Ölü bedenleralınıp “Yakım Odaları”na götürülüyor..
Bu odalar, gaz odalarının hemen yanlarında bulunuyor ki cesetlerin taşınması kolay olsun..Naziler, Yahudi ırkını ortadan kaldırmayı planladıklarından, tüm bu cesetleri gömmeleri mümkün değil..Mümkün olsa bile, canlıya saygısı, acıması olmayanın ölüye saygısının olmasını beklemek saçma..
Bu sebeple cesetleri yakmaya karar verip bu koca fırınları inşa ediyorlar..Bu “Yakım Odaları”nda ise, sağlam vücutlu ve iş yapabilir Yahudilerin bir kısmı görevlendiriyorlar..Bu görevliler öncelikle gaz odalarında öldürülen insanların “Altın Diş”i varsa onları sökmekle daha sonra ise cesetleri yakmakla görevli..
Psikolojik işkence yapmak amacıyla öldürülen Yahudileri yakmak için yine Yahudiler görevlendiriliyor..
Midem kalkıyor, başım dönüyor..
Kendimi cesetleri yakmakla görevli Yahudilerin yerine koyuyorum..Yeteri kadar insanlık dışı olan bu dramda bir ileri boyuta geçiyorum..
“Ya o adamın önüne öldürülmüş bir şekilde sevdiği kadın gelirse..Ve o adam soğukkanlılıkla eşinin altın dişini söküp, onu o fırına vermek zorunda kalırsa..”
“Ya karşısına yeni doğmuş bebeği gelirse..Ya daha doya doya kucağına alıp koklayamadığı çocuğunu yakmak zorunda kalırsa?”
“Ya babası gelirse o adamın önüne..Ona can vermiş, kendi yememiş ona yedirmiş babası gelirse ya önüne o adamın..”
Cesetleri yakmakla görevli Yahudiler en fazla iki ay çalıştırılıp daha sonra öldürüyorlar ki, tanık kalmasın..Bu insanlık ayıbının üstü örtülü kalsın...
Peki tasarruflu Naziler, kampta hiçbir zerreyi ziyan etmeyen Naziler bu külleri mi ne yapıyor?
Yakılan cesetlerin külleri kampı çevreleyen tarlalar ve ekim alanlarındaki verimi arttırmak amacıyla, bu alanlara gübre niyetine atılıyor..
En başından beri anlattığım gibi, kampa gelen tüm insanlar, ölüler, diriler, köleler, yakılanlar kampa ilk girdiklerinde önce tıraş ediliyor..Neden mi?
Çünkü bu insanların saçı Nazi Almanya’sına gönderilip tekstilde ham madde olarak kullanılıyor..Müzenin bir kısmında, o dönemden kalan tonlarca saçı görmeniz mümkün..Canlı insan kalıntısı olduğu için fotoğrafını çekmek yasak, bu sebeple burada gösteremiyorum..Fakat gitmeye niyetlenirseniz göreceksiniz ki, karşınızdaki yıllar öncesinden kalma"gerçek insan saçı"..Çoğu da örülmüş kadın saçı..
Yine aynı bölümde sergilenen birkaç halı da var..Savaş sonrasında saçların gönderildiği fabrikada üretilen halılardan birkaçı..Ve bilimsel olarak insan saçı, çoğunlukla da kadın saçından yapıldığı kanıtlanmış..

BIRKENAU

Auschwitz Nazi’lere küçük gelince, Naziler Auschwitz’in kurulduğu kasabanın  2 km ötesindeki bir kasabaya yeni bir kamp daha kurmaya ve bu kampı Toplama Kampı değil ama Ölüm Kampı olarak kullanmaya başlıyorlar. Birkenau Kampının inşası 1941 yılında başlıyor. Kampın inşası sırasında, bölgedeki evler yıkılıp insanlar kasabalarından taşınmaya zorlanıyor..Kampı inşa edenler ise, Auschwitz kampındaki tutuklular..
Birkenau Ölüm Kampı II. Derece bir kamp. Birkenau’yı görmeden önce Auschwitz’deki koşulları görüp
“Bundan kötüsü daha nasıl olabilir ki?”
diye düşünüyordum ama Birkenau’yı görünce gerçekten anladım..Beterin beteri vardır diye boşuna dememişler..
İlk olarak Auschwitz ile Birkenau arasındaki en can alıcıfark, Auschwitz’deki binaların tuğladan, Birkenau’daki binaların ise tahtadanyapılmış olması..
Aylardan Mart, Mart’ın sonu Nisan’ın başı..Üzerimde iki kalın kazak, altımda iki kalın tayt, ayağımda üç yün çorap, elimde eldivenlerim, boynumda atkım, kafamda şapkam..
Bu dümdüz arazide Mart’ın ortasında kat kat giyinmiş olmamarağmen hayatımda hiç üşümediğim kadar çok üşüyorum..Mart’ın ortası , hava -9derece, kışı düşünemiyorum..
Soğuktan tir tir titrerken, ellerimi ayaklarımı hissetmezkenben, bir an için kendimi o insanların yerine koyuyorum..Kış soğuğunda üzerimdeincecik bir çizgili pijama, midem açlıktan büzüşmüş, bedenim artık benim bedenimdeğil, hava kim bilir kaç derece..
Kendimi, bu şartlar altında şanslılarsa aylarca, şanssızlarsayıllarca yaşamış bu insanların yerine koyuyorum ve tek kelime ileinanamıyorum..Bir insanın bir insana bunları yaşatabileceğineinanamıyorum..İnsanların kaldığı bu tahta barakalara girdiğimde ise,dehşete düşüyorum..
Barakaların hepsinde tutuklular kalıyor..Ve bu barakalardan sadecebir tanesi “Tuvalet” amacıyla kullanılan toplu kullanım alanı..
Burası yatakhane olarak kullanılan barakalardan sadecebiri..Tüm barakada toplamda 1000 kişi kalıyor, bu da yatak başına yaklaşık 3kişi demek oluyor..İçim sızlıyor..
Barakada her hangi bir ısıtma veya havalandırma sistemi tabi ki de yok..Kapıların ise açık tutulması yasak, insanlar kaçardiye..İnsanların gece tuvaleti kullanmaları gerektiğinde, barakanın iki köşesinde bulunan kovaları kullanıyorlar..Ve kapıların açılması yasak olduğundan, bu bin kişi bir geceyi dışkılarla aynı yerde geçirmek zorunda..Havalandırmasız ve susuz tabi ki..
Bir yatakta üç kişinin yatması her ne kadar insancıl olmasada, "En azından soğuktan korunmuşlardır" diye geçiriyorum içimden..
Tuvalet olarak kullanılan barakaya geldiğimizde rehberimiz ekliyor
“Toplamda 20 baraka var ve burası tek tuvalet”
Evet burası tuvalet..Susuz bir tuvalet..Yan yana dizilmiş onlarca çukur..
Ve en acımasızcası da, insanlar günde sadece iki kere tuvaleti kullanabiliyor..Sabahları çalışmaya başlamadan önce, akşam kamptan döndüklerinde..Toplam 20 baraka için 1 toplu tuvaletin bulunması ise, kişi başına düşen zamanın yaklaşık 1 dakika olması demek..
İçerisinde su sistemi bulunmayan, penceresi olmayan, "mahremiyet"in sıfır olduğu bu tuvalet sistemi insanı tam anlamıyla dehşete düşürüyor..Bugün evlerimizde "Misafir tuvaleti de olsun ve lütfen ebeveyn banyosu da.." diyerek burun kıvıran bizlerin, bu hayatı anlaması mümkün bile gelmiyor bana..Peki bu vahşetiizleyen ben ne mi hissediyorum?Hani "gerçekle yüzleşme" diye bir durum vardır ya, hani ölümgibi..önce yüzünüze tokat gibi çarpar gerçek, yüzünüz savrulur bir yana,kontrol edemezsiniz, hakim olamazsınız, inanmazsınız, inanmakistemezsiniz..işte öyle bir tokat iniyor yüzüme bugün benim, Auschwitz'deinsanlığın inanmak istemediğim yüzüyle karşı karşıya geliyorum..öyle korkunç kitüm bunlar, içimden şunu geçiriyorum 


"Hadi Nazihükumeti insanlık dışı bu katliamı, sistemli bu ölümleri planladı, pekiinsanları nasıl inandırdı? Nasıl sürükledi milyonları peşinden? Hiç bir insanda düşünmedi mi 'Biz ne yapıyoruz, o insanların yerinde biz de olabilirdik..'diye, bu insanlar, bu katliamda rol alan insanlar nasıl koydu gece yastığabaşlarını? Nasıl savaştı bu insanlar vicdanlarıyla? Hiç mi acımadılar"

Daha bunun gibibir sürü soru kurcalıyor beynimi..Auschwitz sessiz, insanlar sessiz, turgörevlilerinden ve tura katılan insanların ayak seslerinden başka tek bir sesyok etrafta..ölümün sessizliği, dehşetin sessizliği, ölüye saygının sessizliğibelki de..yanımdan insanlar geçiyor, yüzlerinde dehşet ifadesi, gözleri donuk,tek bir noktaya dalıp gidiyorlar benim gibi, eminim içleri de donuk..
Benim mi..tümtur boyunca midem bulanıyor, rehber anlattıkça gözlerim kararıyor benim..Ölümündeğil acımasızlığın sessizliği içimi boğan, gaz odalarında aldıkları hernefeste boğulan insanların sessiz çığlıkları..
Her insanın görmesi gereken yerler vardır ya hani..Bana göre Auschwitz buyerlerin başında geliyor..Ve Avrupa'yı gezmek isteyenlere tek tavsiyem: 
Batı Avrupa'yıbırakın..Doğu Avrupa'yı gezin..
Eiffel Kulesinigörmek hayata farklı bakmanızı sağlamayacak, Roma'daki Collosseum sizi başkabir insan yapmayacak, Barselona'da Paella yemek, Champs Elysee'de yürümüş olmaksizi bir adım öne atmayacak..Elbet bir gün çok istersenizgidersiniz..Londra'daki London Eye'aa binersiniz, elbet bir gün sevdiğinizleyürürsünüz bir kış günü Paris'te..Ama insanlık tarihinde insanların neleryaşadığını görmek isterseniz gelin Auschwitz'i görün..Batı'daki sanatçıların enbüyük derdi sanat eseri yaratmakken ve bunu da başarmışlarken, Doğu'dakiinsanlar hangi şartlar altında yaşamaya zorlanmış bunu görün..
Bu savaş değil..Savaşı anlayabilirim, anlamasam da kaldırabilirim belki..IDünya Savaşı, ekonomik anlamda dünyayı sömürmeye çalışan güçlerlebağımsızlıkları için savaşan güçlerin savaşı, bunu kabul edebilir belkimantığım..Ama bir insanı kanı başka, dili başka, dini başka diye köle yapmayıgeçtim, türlü işkencelerle topluca katletmeyi, kendini damarlarındaki kandandolayı üstün görmeyi almıyor benim aklım.. Eğer sizin de almıyorsa aklınız,kabul etmiyorsa beyniniz gelin bir de burayı görün..


Auschwitz veBirkenau'yu geride bırakırken, gözlerim kararıyor, tüm gün gördüklerikarşısında bulanan midem bunu daha fazla kaldıramıyor, rica ediyorum turrehberinden 
"Minibüsüdurdurabilir misiniz, kendimi kötü hissediyorum" 
diyerek atıyorumkendimi aşağıya, indiğim gibi kusuyorum..Tüm gün içimde biriktirdiğim nefreti,laneti, aklımın almadığı bu insanlık ayıbını içimden söküp atmak istercesinekusuyorum..


Gün nasıl mıbitiyor peki.. Krakow'a döner dönmez tren istasyonuna gidiyorum, bir sonrakidurağım Budapeşte..Trene rezervasyonumu yaptırıp bekliyorum..Tren geliyor, benbiniyorum..ve hayatımda ilk defa yataklı bir trende yolculuk yapacağımı anlıyorum..minicikbir kompartıman, karşılıklı üçer katlı ranzalar..yataklar minicik ama yatakyataktır diyorum, şansıma üçüncü kattayım, tırmanıyorum üçüncü kata, başımıyastığa koyuyorum..Bu gece tek hissettiğim insanlara olan nefretim..
Gözümü kapıyorum ve içimden geçiriyorum : " Auschwitz'de, Birkenau'da ve bunlar gibi onlarca kampta öldürülen sadece insanlar değil..Aynı zamanda insanlık da.."





22 Mart 2013 Cuma

Berlin I-II !



20 Mart 2013

“Yeniden Yollara Düşmek”
Aylar sonra, çantam hazır, ben hazırım..Bu sefer daha başka, hissettiğim hiçbir şeyden kaçmak için çıkmıyorum yola..Kendimden kaçmak için değil, kendimi bulmak için çıkıyorum..Bu sefer ölüm yok içimde, bu sefer yenilgiler yok, kaybetmek yok..Vazgeçmek var sadece, vazgeçmişlik var, pes etmişlik var..Evet, bu sefer kaçmalara yer yok bavulumda, sadece gitmeler var..
Elimde haritalar, rotam az çok belli, daha az spontane, daha çok planlı, aklım daha çok başımda bu sefer..Yanıma sevdiklerimden aldığım birer parça..Kendimi evsiz ve yalnız hissettiğimde beni mutlu edebilecek birkaç parça ve ben..

Hadi gidelim o zaman..
Madrid-Barajas hava alanı..İçimde her uçuş öncesi hissettiğim tedirginlik..
“Acaba çok mu ağır oldu bavulum? Ya almazlarsa? Ya geç kalırsam..İnşallah trübulansa da girmeyiz..Hava iyi ama bakalım..Bu uçaklar nasıl bu kadar ucuz ki? Acaba tek bir pilot mu var? Ya yedek pilot yoksa? İnşallah hava da iyidir..”
Evet, ben aklımdan tüm bunları geçirirken, uçağa binme zamanı geliyor..Uçağa bindiğim andaki şaşkınlık ise bambaşka..Ben RyanAir’ın PIH uçuşlarına alışmışım, EasyJet gayet kaliteli geliyor..En azından RyanAir gibi "uçan otobüs" izlenimi vermiyor..Artık uçma zamanı..Hadi bakalım kaptan pilotumuz..Sana güveniyorum..Bakıyorum rahat rahat uçuyoruz, başlıyorum yazmaya..Derken 2.30 saat geçiyor ve ben içimde hiçbir tedirginlik hissetmemiş olarak iniyorum uçaktan..Bir yandan da kızıyorum kendime “Sen niye bu zamana kadar EasyJet’le değil de PIH RyanAir’la uçtun?” diye..
Berlin karla kaplı, hava soğuk..Üşümem gerekirken üşümüyorum, belki içimdeki bu garip duygu üşümemi engelleyen..Kendi kendime mırıldanıyorum..
“Hayatımda ilk defa, çok sevdiğim koskoca bir hayatı geride bırakıyorum..”
Bir yandan da dilimde dönüp duran şarkı
“She is Gone”
Rüzgarla birlikte bekliyorum treni..Tren geliyor, ben biniyorum..Ağaçların arasından geçiyoruz hızlıca..Camdan dışarı baktığımda gözüme takılan bir film şeridi sanki..Gördüğüm ise ağaçlar, bulutlar, kar değil..Bizim hayatımız..Minik hayatımız..Mutlu olduğumuz o küçücük hayatımız..Her şey bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden..O anda filmin sonu geliyor, tren duruyor..Ve artık biliyorum..Her film güzel sonla bitmez..
Kabullenmiş olarak iniyorum trenden..
Yüzüme vuruyor soğuk..Vazgeçmişliğin tokadı gibi çarpıyor yüzüme rüzgar, üşüyorum..İçimde yine Almanya’da olmanın verdiği o endişeli garip duygu..İkinci dünya savaşının kalıntıları arasında geçmişe dönecek olmanın verdiği tedirginlik kaplıyor içimi..
Puslu şehir Berlin, puslu, suskun..Soğuk ve gri..Soğuk savaştan nasibini almış gibi..Alexanderplatz’dayım..Hava öyle soğuk ki, şimdiden evimi özlüyorum..Sıcacıktır şimdi..
Sağa sola bakınıyorum belki bir Tourist Information Center bulurum diye ama yok.. Elinde patates kızartması olan bir çocuk çıkıyor karşıma..Saf saf patateslerini ketçaba batırarak keyifle yiyor sokak ortasında..Acelesi yok gibi..Yaklaşıyorum yavaşça yanına, anlıyor soru soracağımı..Kısık ve sakin bir sesle “Size nasıl yardımcı olabilirim?” diye soruyor İngilizce..Eline hostel rezervasyonumu tutuşturuyorum..Adrese bakıyor bilmiş bir tavırla, düşünüyor, düşünüyor ve düşünüyor..Sonunda beni de yanına alıyor, otobüs durağına gidiyoruz..En sonunda ise bana“I don’t know” diyor ama öyle saf öyle komik bir halde ki, utanıyor belli ki..Kibarca teşekkür edip, başka insanlara yöneliyorum..Herkes farklı bir yöne yönlendiriyor beni, bir süre sonra şamar oğlanı gibi bir sağa bir sola döndüğümü fark ediyorum..Öyle karışık bir şehir ki burası..
Bu arada hava gerçekten çok soğuk..Nasıl olsa güneye ineceğim sonrasında diye taşımak istemediğim çizmelerime gidiyor aklım..”Keşke giyseydim” diyorum içten içe..Ayağımda yün çorap ve Converse, yerlerde kar, ayaklarım sırılsıklam, evet kabul etmeliyim ki donuyorum..Yürümeye başlayalı 40 dakika oldu, hala ben insanlara yön soruyorum..Her biri başka bir şey söylüyor..Ve ben deli danalar gibi etrafta koşturuyorum..Bir yandan karlarda sürüklemeye çalıştığım çantam, bir yandan soğuk, bir yandan da bu şehrin boğuk havası..Oturup, ağlayıp evime dönmek istiyorum ama ne mümkün çıktık bir kez yola..Sabrımın son noktasındayken ben, önüme bir sokak çıkıyor ve tüm asabiyetimi alıp götürüyor..Ben iki yanı ağaçlarla kaplı, karlı bu sokaktan geçerken, bir an için Amerika’ya geri dönüyorum..
Hershey yolundaki Ozan’la o "en sevdiğimiz" sokağa..Her geçişimizde birbirimize gösterdiğimiz o sokağa ve anılara..
Nihayet bana birileri doğru yönü göstermiş olacak ki, kendimi hostelin karşısında buluyorum..Hostel bugüne kadar kaldıklarıma hiç mi hiç benzemiyor..En az 10 katlı, camekan bir bina..”Acaba doğru yerde miyim?” diye soruyorum kendime..Evet, doğru yerdeyim..Hostel One80..İçeri girip Check-In’imi yapıyorum..Beni bekleyen oda 6 kişilik, gayet şirin bir oda..Hemen koşup çoraplarımı değiştiriyorum, azıcık ısındıktan sonra resepsiyona uğrayıp bir harita alıyorum..Bir yandan da resepsiyondaki bayana nerelere gidebileceğimi soruyorum..Bu zamana kadar kaldığım yerlerde hep nazik bir şekilde yönlendirildiğim için ister istemez buradan da aynı tavrı bekliyorum..Fakat resepsiyonist, Alman soğukluğuyla bana “Harita bu, sizin kendi kitapçığınız olmalı” diyor suratını asarak..Ters bir şey söylememek için kendimi zor tutarak, yüzüne bile bakmadan kendimi dışarı atıyorum...Ve o anda fark ediyorum ki aslında ben 40 dakikalık o yolu boşuna yürümüşüm..Kaldığım yer Alexanderplatz’ın bir sokak arkasıymış..Kendimi ister istemez aptal yerine konmuş gibi hissediyorum..
Havanın soğuğu içime öyle işliyor ki, tek düşündüğüm şey “üşümemek” ve “sıcak bir yer” bulmak oluyor..Düşünüyor olmam gereken binlerce şey varken aklımdan geçen tek şey “üşümemek”..Başka hiçbir duygu yok içimde, ellerim ayaklarım gibi duygularımı da donduruyor soğuk..Ve işte o zaman Alman’ların neden bu kadar soğuk ve duygusuz insanlar olduklarını daha iyi anlıyorum..Hava öyle soğuk ve iç karartıcı ki, insanın yüzünün gülmesi için tek bir sebep yok bu şehirde..Yanımdan insanlar geçiyor, benim gibi donuk yüzleri, gözleri donuk, burunları kırmızı, yüzleri ölü beyazı insanlar..Ve bir anda bende onlardan biri oluveriyorum..Berlin içimi donduruyor, Berlin beni insanlardan da kendimden de uzaklaştırıyor..
Alexanderplatz’ın ortasına dikilmiş anlamsızca etrafıma bakınıyorum..
“Bu mu yani Berlin dedikleri?” diye söyleniyorum kendi kendime..Bir kaç kişiye Tourist Information soruyorum, bilmiyorlar, eski şehir merkezi neresi diye sorduğumda ise, cevapları net..”Burası” Burası dedikleri yer etrafında mağazalar olan, bir Televizyon&Radyo kulesi etrafına kurulmuş küçücük bir meydan..En iyisi kimseye sormamak diyerek, gördüğüm birkaç eski binayı gözüme kestirip, yürümeye başlıyorum..Soğuk öyle kuvvetli ki, ellerimi, ayak parmaklarımı, kulaklarımı hissetmiyorum..Bedenim soğukla boğuşurken, midemin de açlıktan büzüştüğünü hissediyorum ve kendimi ilk bulduğum yemek yiyebileceğim yere atıyorum..Sonradan fark ediyorum ki burası minik bir Çin Büfesi..Neyse en azından pilav yanına bir şeyler yiyebilirim diye avutuyorum kendimi, pilav yanına tavuk söylüyorum, ama tabi ki anneanneminki gibi değil..Çin usulü..
Yemeğimi yemeye başladığım anda kulağıma bir şarkı takılıyor
“…beni aşka inandıııııır”
Nasıl yani, bir yerlerde Türk radyosu çalıyor..Sesin geldiği yöne döndüğümde ise hemen yanımda bir Dönerci olduğunu görüyorum..Sonra “Tabi..” diyorum kendi kendime, Almanya’dayım ve bu çok normal..Yemeğimi bitirdiğim gibi koşup gidiyorum, belki ayranları vardır..Ayran..En çok hasretini çektiğim şeylerden biri sanırım..İçeri giriyorum “Merhaba” diyerek..Çalışanların yüzündeki şaşkınlık ifadesi görülmeye değer..Bu saç ve bu ten renginden dolayı olsa gerek, “Aaa Türk müsünüz siz?” diye soruyorlar..
“Evet, benzemiyorum biliyorum ama Türk’üm, ayranınız var mı?”
“Tabi”
Allah’ım yaşadım, Almanya’da olmanın en güzel tarafı ayran içmek sanırım..:)İçimdeki mutluluk yüzüme yansıyor olacak, Almanya’ya ayak bastığımdan beri ilk defa gülümsüyorum ve ayranı gerçekten tek dikişte bitiriyorum, nasıl özlemişsem :)
“Peki tatlınız?”
“Baklava isterseniz var”
O da soru mu, istemez miyim :)İçimde ayran ve baklavanın mutluluğu, kendimi atıyorum sokaklara..Burnuma harika bir HotDog kokusu geliyor..Karnım tok ama HotDog satan adam dikkatimi çekiyor, bir adam, önünde minik bir stant, üstünde bir şemsiye..Öyle orijinal ki..
Ve ilk günlük kısacık 
yürüyüşüm sonucunda keşfettiğim birkaç tarihi yapı..
Yapımına 1700'lü yıllarda başlanan, 1894 yılında dönemin kralı tarafından yıktırılıp tekrar inşa edilen, II. Dünya Savaşı döneminde ağır hasar gördüğü için 1975-1981 yılları arasında restore edilen Berlin Katedrali..Avrupa'da gördüğüm onca Katedral'den daha farklı bu Katedral..Şahit olduğu dönemlerden kalan bir hüzün saklı içinde, insanlık tarihinin "utanç çağı"na şahitlik ettiğinden belki de, bir gizem saklı..
Katedral'i anılarıyla başbaşa bırakıp, Berlin'in en eski kilisesi Saint Nicholas'a doğru yol alıyorum..Saint Nicholas karlar altında..1220-1230 yılları arasında Roma Katolik Kilisesi olarak inşa edilmiş kilise, II. Dünya Savaşı sırasında Berlin'in bombalanmasıyla birlikte çıkan yangında zarar görmüş..1981 yılında ise tamamen restore edilip, konser salonu ve müze olarak kullanılmaya başlanmış..
Soğuktan ve yorgunluktan olsa gerek,bugüne daha fazla devam edemeyeceğimi anladığım anda, kendimi hostele atıyorum..Tek isteğim derin bir uyku..Korkunç yorucu, uykusuz, proje stresi ile geçen koca bir haftanın ardından, erkenden kapıyorum gözlerimi Berlin’e..Hiç bir şey hissetmeden, düşünmeden, Berlin gibi donuk, kendimi derin bir uykunun kollarında buluyorum..
İyi geceler Berlin!
21 Mart 2013

Kalabalık odalarda erken uyanmamak neredeyse imkansız..Önce karşı yatağımdaki Koreli kız uyanıyor bir hışımla, ardından ranzanın alt katında yatan Arjantinli psikolog..Derken bende açıyorum gözlerimi Berlin’e..Koşup havanın durumuna bakıyorum yedinci kattaki odamın penceresinden ve karlı bir sabaha merhaba diyorum..
Duş, hazırlanma, toparlanma derken saat 10 oluyor..Koşup kahvaltıya iniyorum..Kahvaltı inanılmaz..Bir hostel için çok fazla..Bildiğimiz mini bir açık büfe..
Uzun süre yaşamayacağım bu kahvaltı lüksünün keyfini çıkarıyorum, bavulumu hostelde bırakıp, Berlin’i keşfetmeye çıkıyorum..Soğuk hava önce kulaklarımı donduruyor…Olmayacak böyle diyerek, hemen küçük bir tokacıya girip, kulaklarımı da kapayabileceğim bir saç bandı alıyorum..Daha sonra parmaklarım donuyor, ellerimi hareket ettiremediğimi hissettiğimde böyle yola devam edemem diyerek bir çift kırmızı eldiven alıyorum..
Ben yürümeye devam ediyorum, kar ise aralıksız bir şekilde inatla yağmayı sürdürüyor..En sonunda ayaklarımı da hissetmemeye başlayınca, şansıma karşıma çıkan bir ayakkabıcıdan da 10 Euro’ya kırmızı bir çift çizme alıyorum..Ve içimden geçiriyorum:
“Dünya varmış, Allah dışarıda üşüyenlere, evsizlere yardım etsin..”
İlk durağım Alexanderplatz’da bulacağımdan emin olduğum bir Tourist Information Center..İnsanlar bilmiyoruz demişlerdi ya hani, bilmiyorlar, çünkü gerçekten yok..Tourist Information’dan umudumu kesip, iş başa düştü deyip kendi başıma yol almaya karar veriyorum..
O sırada bir sokak sanatçısı çıkıyor karşıma..Avrupa’nın en çok da bu özelliğini seviyorum..Her köşe başında karşınıza çıkabilecek sokak sanatçıları farkında olmasalar da, her gün önlerinden geçip giden insanların hayatını renklendiriyorlar bu gri şehirde..
Ve aylar sonra baktığımda nasıl ki Viyana aklımda "viyolin çalan yaşlı kadın" ile kaldıysa, Berlin'i her hatırladığımda da bu an gelecek sanırım gözümün önüne..Benim için Berlin'i özel kılan, bu gri şehirde beni gülümseten koca bir müzik kutusu..
Alexanderplatz'dan ayrıldığım gibi kendimi karlar altında kalan Berlin Katedral'i önünde buluyorum..Yerler taze kar, en sevdiğimden..Tutamıyorum içimdeki çocuğu, koşa koşa karların içine dalıyorum..Bu sene doyasıya oynayamadığım karın tadını çıkarıyorum çocuklar gibi..Ve aklıma karda en çok eğlendiğim günlerden biri geliyor, Yıl 2010, Fenerbahçe Orduevi, en sevdiğim yer..Ne çok eğlenmiştik dimi o gün Ozan?:) 
 Ve Berlin'in Müze Adası olarak geçen, müzeler bölgesinden karlar altındaki Katedral..Vakit öğlen oluyor bir yandan da boğazım ağrıyor.."Portakal suyunu aksatmamalıyım, bir de bu soğukta hasta olursam işte o zaman yandım.." diye geçiriyorum içimden..Hasta olmaya direnerek,  kendimi portakal suyu içebileceğim bir kafeye atıyorum..Bir yandan da oturup küçük bir Berlin turu hazırlıyorum kendime..Berlin diğer şehirlere benzemiyor..Şehirde görülecek bir sürü yer olmasına rağmen hepsi ayrı bir uçta..Erinç "Berlin çok büyük.." derken haklıymış diye geçiriyorum içimden..
Rotamı belirlediğim gibi dışarı atıyorum kendimi..Ama bu şehirden umudumu kaybetmek üzereyim..Öyle belirsiz ki her şey, nereye nasıl gideceğim hakkında en ufak bir fikrim yok..O sırada gözüme Şehir Turu otobüslerini kestiriyorum..Bugüne kadar hiç kullanmamama rağmen, ilk defa ihtiyaç duyup atlıyorum otobüse..
Takıyorum kulağıma kulaklığı,şehri İspanyolca dinliyorum ki bir yandan da pratik yapayım..Otobüs tıngır mıngır ilerlerken bir de bakıyorum ki bir çok yerde resmini gördüğüm "Check-Point Charlie"
Check-Point Charlie, Soğuk Savaş döneminde Doğu ve Batı Berlin olarak ikiye ayrılmış şehrin sınır geçiş noktasıymış..28 senelik Doğu-Batı ayrımı süresince toplamda 5000'e yakın kişi geçebilmiş sınırı yasa dışı yollarla..Ve bu sınırda 180 kişi öldürülmüş,
kim bilir hangi sevda uğruna göze aldıkları bu "kaçış"ta..
1989'dan sonra ise Check-Point Charlie Soğuk Savaş dönem hatırası olarak turizme açılmış..
Şimdilerde, benim de içlerinde bulunduğum, turist gruplarının uğrak noktası olan bu nokta, 1961-1983 yılları arasında yaşayanların kimi için "Umut Kapısı" kimi için "Kavuşma Kapısı" kimi için "Sevda Kapısı" kimi için ise "Ölüm Kapısı" olmuş..
Check-Point Charlie'yi geride bırakıp, içime bu kapıda yarım kalan hikayelerin hüznünü hapsederek, yoluma devam ediyorum..Tam bu esnada Berlin'de karşılaştığım "en renkli yapı" çıkıyor karşıma..Ve işte Doğu Almanya'da 1957'de üretimine başlanan ve sosyalist yaşam tarzının bir simgesi haline gelen Trabant..:)
Uzun bir yürüyüşün ardından nihayet ulaştığım, "Berlin'de Merak Ettiklerim" listesinde başı çeken "Berlin Duvarı"ndan günümüze ulaşan kalıntılar..
Duvarın 1989'da yıkılıp, Doğu ve Batı Berlin'in birleşmesinden sonra, Alman sanatçılar savaşı, ayrımcılığı ve bölünmüşlüğü protesto etmek amacıyla boyamışlar duvar kalıntılarını..
1989 yılına kadar bölünmüşlüğü temsil eden duvar, şimdilerde özgürlüğü ve bütünlüğü temsil etmekte..
Duvarın bir nevi uzantısı da sayılabilecek olan "Brandenburg Kapısı" 1795 yılında inşa edilmiş..
II. Dünya Savaşı'ndan sonra şehrin 1961'de Berlin Duvarı ile ikiye ayrılmasıyla birlikte de Doğu Berlin'in en önemli sembollerinden biri haline gelmiş..Bana göre ise bu kapı, insanlığı bölen kapı..Şehrin utanç kapısı..
Savaşlar diyorum, keşke olmasa..Her savaşla birlikte insanlık daha da ölmüyor mu? İnsanlarla birlikte insanlığı da gömüyoruz toprağa..Alışıyoruz savaş haberleri almaya, bombalanan şehirlere, ölen çocuklara..Alışıyoruz ve sonunda :
"...'da patlama, ölü sayısı 100'e yükseldi, ölenlerin yarısının çocuk olduğu tahmin ediliyor.."
Duyarlı insanlar olarak bu haberi okuduğumuzda, önce yüzümüz asılıyor bir, belki içimiz cız ediyor ama daha sonra unutup gidiyoruz..Çok normal bir şeymiş gibi akşam yemeğinde konuşuyoruz belki aramızda:
"Aa, bu arada ....'da patlama olmuş, 100 kişi hayatını kaybetmiş"
Evet, artık bu haberler bizim "Bu arada.." ile başlayan cümlelerimize ekleniyor..
Biz unutuyoruz kolayca da, çocukları ölenler, o savaşta bacağını kaybedenler, patlamaya tanıklık edip gece gözünü bomba sesiyle açanlar, savaşta "can"ını kaybedenler, savaşla birlikte eksik kalanlar, işte onlar unutmuyor..
Asıl canı yananlar hayatlarına her ne kadar devam etmek zorunda kalsalar da, onlar unutmuyor..Biz "bu arada.."diyoruz ama onlar o eksik kalan "ara.."ları hiç bir zaman dolduramıyorlar..
İşte bu yüzden diyorum, savaşlar diyorum, hiç olmasa..
Ve işte İkinci Dünya Savaşı yıkıkları arasında kalan Brandenburg Kapısı..
Brandenburg Kapı'sından dümdüz ilerlediğimde kocaman bir bahçe çıkıyor önüme..
Etrafı camlarla çevrili..Camların üzerinde ise, özellikle Nazizm'in başlangıcından, Yahudi Katliam'ına giden süreç anlatılmış en açık haliyle..İnsanın kanını donduran bu süreci okurken bir yandan da içime dokunan bir müzik sesi..Karlar altında oturmuş bir teyze..Yaşlılıktan mı, soğuktan mı yoksa insanın içini ürperten bu insanlık ayıbından mı bilemiyorum, onun elleri titriyor, benim içim..
Sanki yaptığı müzik değil de, sanki sessiz bir hikaye anlatıyor, sanki şehrin bu hüzünlü halini anlatıyor bilmeden..
Ve işte bahçenin etrafındaki camda kısaca anlatılan Yahudi Katliamı:
***
Nazizm Adı Altında Hayatını Kaybedenler Anısına
1933
Yahudiler ve Çingene diye adlandırılan diğer milletler, Alman toplumunda ilk defa ayrımcılığa ve toplum dışına itilmeye başlamıştır.
1935
Almanya'nın bir çok bölgesinde Toplama Kampları kurulmaya başlanmıştır.Bu kampların temel amacı: Toplama, İzole Etme, Üretim ve Kısıtlama olarak belirlenmiştir. Berlin 1936 Olimpiyatlarının açılışının hemen öncesinde, Berlin'deki Marzahn kampında, daha sonra SS'i oluşturacak yüzlerce insan eğitimden geçmiştir.
1936
Nuremberg yasaların göre Alman hükumetinde Çingene tanımı şu şekilde yapılmıştır:
"Yahudilerin yanı sıra, Avrupa'da Alman ırkı dışındaki ırklar Çingenelerdir."
Çingene olarak adlandırılan milletlerin, evlenmeleri yasaklanmış, iş bulmaları engellenmiş, işi olanlar işlerinden atılmış ve Alman ordusundaki görevlerine son verilmiştir.Böylece Irkçı İdeoloji Alman yasasına girmiştir.
1938
Avrupa'nın çeşitli bölgelerinden, özellikle Almanya ve Avusturya'dan aralarında 12 yaş ve üzeri çocukların da bulunduğu 2000'in üzerinde vatandaş merkezi Berlin olan Nazi Polisi tarafından Toplama Kamplarına götürülmüştür. Aralık 1938'de SS lideri Himmler "Çingene Irkına" bir çözüm bulmak istediğini dile getirmiştir. 
1939
II.Dünya Savaş'ının başlamasıyla birlikte soykırımda başrol oynayan "Reich Main Security Office" Çingene-Yahudi nüfusunu belirleyip, ikinci bir emre kadar yer değiştirmelerini yasaklamıştır.
1940
Himmler'in emriyle birlikte, Almanya'dan Polonya'ya ilk Çingene-Yahudi aileleri taşınmaya başlamıştır.İlk emir şöyledir:
"İlk Çingene-Yahudi hareketi, Mayıs ortasında 2,500 kişi ile başlayacaktır."
Bu kamplarda yaş sınırlaması gözetmeksizin, insanlar ölümcül yaşam koşulları altında çalışmaya zorlanmıştır.Birçok bölgede, insanlar bileklerinde Z harfi ve Zigeuner(Almanca çingene) olduklarını belirten bir kimlik taşımak zorunda bırakılmıştır.
1941
Sistematik toplu katliamlar, özel bir tim-SS- tarafından gerçekleştirilmiştir. SS'in ilk yayınladığı raporun ana başlığı ise:
"Çingene sorunu çözüldü." olmuştur.
Almanya'dan Polonya'ya götürülen 5000 kişiden 600'u yolculuk süresince ölmüş/öldürülmüştür.Sağ kalanlar ise Ocak 1942'de özel gaz odalarında öldürülmüştür.
1943
Heinrich Himmler'in 16 Aralık 1942'de yayınladığı bildirime göre, 23,000 Çingene-Yahudi Almanya'dan Polonya-Auschwitz'e götürülüecektir.Auschwitz SS tarafından özel olarak kurulmuş bir "Çingene-Yahudi Kampı"dır. Kampa götürülen Yahudi'lerin çoğu bir kaç ay içinde hastalıktan, işkenceden veya ölümcül koşullar altında çalışarak hayatını kaybetmiştir. Sağ kalanlar ve özellikle çocuklar ise, doktor ve aynı zamanda SS üyesi Doktor Josef Mengele tarafından tıbbi deneylerde denek olarak kullanılmıştır.
1944
16 Mayıs 1944'e gelindiğinde Auschwitz'deki Yahudi kampında 6,500 kişi, ölümcül koşullarla savaşarak hayata tutunmaktadır.Bunların arasından yaklaşık 3,500 kişi diğer toplama kamplarına gönderilerek işçi olarak çalıştırılmış, geri kalan kısmı ise 2 Ağustos 1944'de gaz odalarında öldürülmüştür.
1945
Mayıs 1945'de savaşın sona ermesiyle, "Çingene" olarak kabul edilen yaklaşık 500,000 insan katledilmiş ve Nazist Ideolojinin kurbanı olmuştur.Toplamda bu ideoloji sebebiyle hayatını kaybeden insanların sayısı ise hiç bir zaman kesin olarak bilinemeyecektir.
***
Benim anlatırken içimi ürperten bu "insanlık ayıbı"nın gerçek olabileceğine inanamıyorum, inanmak istemiyorum belki de..Bunu ne aklım ne yüreğim ne de insanlığım kaldırıyor benim..Aklıma II. Dünya Savaşı sırasında bir baba ve çocuğun hikayesini anlatan ve bende derin izler bırakan o filmden sahneler geliyor..
İzlemediyseniz ve savaşa, bir babanın oğluna "Umut Aşılama Savaşı"na tanıklık etmek isterseniz, hayatımda izlediğim en etkileyici film olarak kesinlikle öneririm: "Hayat Güzeldir"
İzledikten sonra gerçekten anlayacaksınız, hayat güzel, hayatınız güzel..
Ve artık biliyorum Berlin niye bu kadar soğuk, niye bu kadar mutsuz..Berlin, dünya tarihindeki en vahşi kararların alındığı şehir..Berlin koca bir utancın merkezi olmuş, binlerce cana kıyan insanların şehri..Berlin insanları sadece damarlarında akan kan'a göre ayırmış bir şehir..Yarım kalmış sevdalar, yaşanamamış çocukluklar, alınamayan nefeslerin şehri Berlin..
Berlin hala o gaz odalarında son nefeslerini rahatça alamayan insanların çığlıklarını barındırıyor..Bundandır sessizliği..Berlin'inki ölüm sessizliği..
Çalınan çocuklukların şehri Berlin..Bundandır griliği, bundandır renksizliği..
Mutsuzlukların, lanetin, ayrımcılığın, kavuşmaların değil ama ayrılıkların şehri Berlin..Bundandır Güneş'in küsmüşlüğü, bundandır şehri kaplayan kara bulutların Berlin sevdası..
Berlin'in boynu eğik kalmış insanlığa..
Haklı da..
Berlin olmak kolay değil..
Berlin hakkında anlatabileceğim, yazabileceğim daha bir sürü şey varken, bazen kelimeler anlatmaya yetmez diyorum..Bazen şehri sadece koklamak gerekir..Ben Berlin'de ölümü kokladım, acımasızlığı kokladım..
Berlin'in sessizliği önünde saygıyla eğiliyorum..Ve susmayı tercih ediyorum..Çünkü biliyorum,
Ölümün soğuk sessizliğinde ben ne desem boş..

Berlin'den "Sessizlikler"...